استاد شفيعي كدكني، تولدتان براي ايران مبارك است!
شعرهاي شفيعي كدكني يك وجه مشترك دارد: غيرت ملي. او شاعري است كه درد وطن دارد؛ چه پيش از انقلاب و چه در اين اواخر در خلال تجاوز اسرائيل به خاك كشور.
به گزارش خبرنگار فرهنگي خبرگزاري تسنيم، رضا براهني در نقد شعرهاي محمدرضا شفيعي كدكني، سروده‌هاي او را "محافظه‌كارانه" توصيف مي‌كند كه بيشتر بوي شعر "شاعران اديب" را مي‌دهد تا شاعران "صاحب تخيل" را.
هرچند نقد براهني بيشتر متوجه زيست شفيعي كدكني است، اما رگه‌هايي از آن را مي‌توان در آثار شاعر ديد و استشمام كرد. با وجود اين، جت بت كار و اهميت راهي را كه شفيعي كدكني در مسير شعر امروز پيمود، كاسته نمي‌شود. به نظر مي‌رسد يكي از مهمترين دستاوردهاي شعر شفيعي، حركت در مسير خلاف جهت آب باشد.
در حالي كه فضاي غالب دانشكده ادبيات دانشگاه تهران متمايل به ادبيات كلاسيك بود و عموماً نوجويي‌هايي از جنس شعر نيما را برنمي‌تافت، شفيعي كدكني تصميم مي‌گيرد از قالب سنتي به سمت طبع‌آزمايي در قالب نيمايي حركت كند؛ حال چه باك اگر شعرهاي او را "غزلي پلكاني" توصيف كرده باشند.
حركت شفيعي به اين سو در كنار ارائه پژوهش‌هايي نو در عرصه شعر فارسي و جهان و البته ترجمه سروده‌هايي از تاثيرگذاران شعر، آغاز مسيري تازه در عرصه شعر معاصر براي شاعران جوان گشود. شعر شفيعي را مي‌توان شعري دور از افراط و تفريط‌ها و مقيد به فرماليسم دانست؛ شعري كه البته محتوا را قرباني فرم‌گرايي نكرده و آن را محملي براي بيان عميق‌ترين انديشه‌هاي انساني، نقدهاي اجتماعي سياسي و البته واگويه‌اي براي انديشه‌هاي عرفاني و بهره بردن از ميراث عرفان مي‌داند. با خوانش اشعار او با شاعري مواجه هستيم كه اگرچه نوگراست اما آثارش ريشه در ميراث گذشته دارد.
برچسب: ،